Maandag 27 juni, Pedrouzo – Santiago, 20 km

En dan ervaren wij echt zo’n Westernmoment. Als 5 cowboys lopen wij Santiago binnen. Zelfs het moment zou zo uit “High Noon” kunnen komen, op het heetst van de dag! Dat is ook aan onze schaduwen te zien.
We hebben gisteravond gezamenlijk gegeten en afgesproken dat we elk ons eigen tempo gaan lopen, maar wel gezamenlijk de stad inlopen. De route is niet opzienbarend, met name de laatste kilometers voor de stad niet, maar er hangt een luchtigheid op de camino, geweldig om dat te ervaren. Mensen maken nog even een praatje, wensen elkaar succes met de laatste kilometers, nemen afscheid, wisselen gegevens uit, etc. Je merkt zelfs dat er van de gekste dingen nog even snel foto’s moeten worden genomen! Misschien is dat ook wel de reden dat de kilometers niet opschieten: de gang is eruit!

En dan kom je ineens een oud paaltje tegen! Wat nog 13? We hebben ons voorgenomen om Santiago in één dag af te wikkelen. We gaan eerst naar de kathedraal, gaan ons credential halen, lopen naar de Herberg om te douchen en zo, gaan terug naar de kathedraal om naar “de huiskamer van het Nederlands Genootschap” te gaan, gaan ergens wat eten en ’s avonds naar de pelgrimsmis. Dan kunnen we morgen met z’n vieren beginnen met de tocht naar Finisterre. Jan gaat niet mee. Hij heeft een terugvlucht geboekt voor a.s. woensdag. In eerste instantie dacht ik dat Santiago me niet zoveel zou doen, maar als we op de berg staan vóór de stad, van waar wij de kathedraal zouden moeten kunnen zien en we niks zien, ben ik toch een beetje teleurgesteld! Er is wel een nieuw pelgrimsmonument geplaatst!

Ach en als we dan eindelijk het bordje Santiago zien, blijkt dat helemaal ondergekalkt te zijn. Dan maar zo:

Aan de andere kant van de weg.
Of zo:

En dan eindelijk vangen we de eerste beelden van de kathedraal:

Jeetje, wat ben ik blij als ik uiteindelijk op het plein sta. De anderen laten hun tranen rijkelijk vloeien. En natuurlijk ben ik blij en gelukkig dat ik hier sta, maar ik denk ook aan de belofte aan mezelf dat ik het liefst naar het einde van de wereld wil lopen (Finisterre) en de 1000 km vol wil maken. Als ik mijn naasten een foto stuur en merk dat Nine de foto gelijk gedeeld heeft, komt bij mij de brok in de keel!

Oh en wat snel allemaal lieve reacties! Wat lief en hartverwarmend! Dat maakt mij week en emotioneel.
En dan moeten we in de rij voor het “diploma”. Lopen wil wel, maar stilstaan kunnen mijn voeten niet aan. Ze doen zo’n zeer! Ze branden. Uiteindelijk staat het dan zwart op wit! Ik ben uit Herm, bij mijn zus en zwager vandaan vertrokken en heb 906 km te voet afgelegd!

De pelgrimsmis is natuurlijk een must, maar het steeds moeten opstaan tijdens de mis zouden ze moeten verbieden. Ik zou nog liever te biecht gaan, om zo mijn voeten weer een paar minuten rust te gunnen!

Na de mis, proberen we de Huiskamer nog te vinden. Ik wil me daar graag laten registreren, maar helaas! We treffen nog, hoe is het mogelijk, mensen die ik voor het laatst in Pamplona heb gezien, maar ook de Ierse met haar Duitser! We gaan toch nog maar even snel met elkaar op de foto! Waarschijnlijk zien we elkaar nooit weer! Terug in de herberg voelt het slapen met z’n 6 op een kamer, waar 5 bekenden slapen heel vertrouwd! Zelfs het snurken van Jan zal ik gaan missen!

Ik heb vandaag 20 km naar de kathedraal van Santiago gelopen en daarna 5 km in de stad! Op mijn “diploma staat 906 km + die 5 is in totaal 911 km!

Morgen begint mijn laatste, maar nieuw avontuur van 5 dagen: Finisterre!

Lieve groet, Tjitske